Flashback naar één jaar geleden. Het is juni 2020 en sinds kort woon ik weer in Utrecht. Dit was, om eerlijk te zijn, niet echt de bedoeling. De bedoeling was dat ik nu met mijn vriend in Honduras zou wonen. Daar, op een tropisch eiland, zouden we een eigen huisje hebben en ik zag het al helemaal voor me. Een klein houten gebouwtje aan het water, met een witte hangmat en het geluid van onze koffiemaker in reisformaat op de achtergrond. Pruttelend.

In plaats daarvan zaten we eind maart ineens in een Duits repatriëringsvliegtuig. Vierentwintig uur daarvoor hadden we gehoord dat we de laatste plekken aan boord hadden bemachtigd. Na zeven maanden reizen waren wij nog lang niet klaar om naar huis te gaan (sterker nog, we hadden helemaal geen huis), maar de wereld vond dat het tijd was.

Vreemde eend in hetzelfde leven

En dus breng ik de zomer van 2020 door in een mini-appartement onder de Domtoren die elk uur, elk freaking uur, hetzelfde lied speelt. “Ineens staan we middenin een leven dat ik nooit, of in elk geval nog niet, wilde”, schrijf ik in een van mijn boekjes. Drie jaar geleden vertrok ik uit Utrecht met het idee om hier misschien wel nooit meer terug te komen. In de tussentijd bouwden mijn vrienden hier een leven op dat past bij de stad. Ik voel me een vreemde eend in de gracht.

Mijn plan was om als reisjournalist de wereld over te waaien en intrigerende humanintereststukken te maken. Nu ik hier zo zit, met geklingel op de achtergrond, komen er geen verhaalideeën. Ik zit vast in mijn eigen hoofd. Om de huur te kunnen betalen, lees ik scripties na en geef ik er feedback op. Met een schuin oog kijk ik naar vacatures voor communicatiebanen die ik stiekem nu al haat.

Het pad kwijt om de weg te vinden

Flashforward naar juni 2021. Ik zit in ons nieuwe appartement en kijk naar de lucht en de bomen. Ik denk aan vorige zomer en aan hoe het niet echt een feestje was. Of beter gezegd, er was wel een feestje, maar ik had mezelf er niet voor uitgenodigd. Ik wist wel dat ik meer wilde dan scripties nakijken, maar kon me er niet toe zetten. Totdat ik mezelf op een dag opgaf voor een zomercursus bij Theaterschool Utrecht en ineens weer áán ging staan. Ik wist weer wat ik wilde: mooie dingen maken, geraakt worden.

Na die cursus volgden een heleboel andere (schrijf)cursussen. Heel even werkte ik in een café, maar dat ging al snel dicht. Toen alles in de wereld weer stilstond, begon het in mij juist te bewegen. Ik schreef als een malle in mijn notitieboekjes. Later kwamen de verhalen, de gedichten en mijn Instagrampagina. Toen volgde mijn bedrijf en ineens was daar mijn missie: taal gebruiken als tool om te stralen. Mezelf en andere creatievelingen laten inzien hoe waardevol onze ingevingen zijn. Hoe we, door te spelen met woorden, onszelf tot leven kunnen wekken.

Nu ik zie hoeveel er kan veranderen in één jaar, word ik daar op een leuke manier zenuwachtig van. Vorige zomer stelde iemand mij de vraag wat ik zou doen als angst niet bestond en ik niet zou kunnen falen. Mijn antwoord was: verhalen maken en een eigen onderneming opzetten.

Zie, de borrels in mijn buik winnen van het bibberen.

Er zijn nog honderd dingen die ik eng vind, maar ik ben zo blij dat ik gewoon ben begonnen. Het voelt goed om steeds meer respect te krijgen voor mezelf door te schrijven. En daar wil ik anderen in meenemen, want ik wéét dat ik niet de enige ben die het anders wil. Ik weet hoe immens moeilijk het is om ruimte te maken voor de schrijver of de creatieveling in jezelf. Maar ik weet ook hoe fantastisch het is als het wel lukt, en hoeveel leuker de wereld daar uiteindelijk van wordt.

Als het creatieve stemmetje in jou nog wordt overschreeuwd door alles en iedereen, is stap één om er meer naar te gaan luisteren. Als er een schrijver in je zit die naar je fluistert, neem ik je graag mee op avontuur. Op mijn Instagrampagina deel ik geregeld schrijfopdrachten, binnenkort komt mijn eerste Straalzine uit en deze zomer start mijn programma Zomerstralen. Oja, en in deze blog geef ik alvast een aantal schrijfoefeningen waar je meteen inspiratie uit kunt halen.

Wat zou jij doen als je wist dat je sowieso nooit zou falen? Laat het me weten in de reacties, ik ben benieuwd!